کمیته رکن چهارم – پژوهشگران قصد دارند از ماهواره‌های کیوب‌ست به عنوان راهنمای تلسکوپ‌های آینده استفاده کرده، به کمک آن‌ها داده‌ها را به منبع اصلی انتقال دهند.
در حال حاضر وجود بیش از ۳ هزار ۹۰۰ سیاره در خارج از منظومه‌ی شمسی شناسایی شده‌اند. اکثر این اجرام آسمانی تنها به علت عبور از مقابله ستاره‌ی خود و مسدود شدن نور آن شناسایی شده‌اند. از طرفی این مسئله اطلاعاتی مانند فاصله و ابعاد کره را در اختیار دانشمندان قرار می‌دهد؛ اما به دست آوردن اطلاعاتی مانند ساختار جو، وجود یا عدم وجود اکسیژن، آب و دیگر علائم حیاتی، به ابزارهایی بسیار قدرتمند نیاز دارد.
از نظر تئوری، وجود تلسکوپ‌های بسیار بزرگ‌تر که دارای آینه‌هایی جذب‌کننده نور با ابعادی مشابه با نمونه‌های زمینی هستند، ایدئال به نظر می‌رسد. سازمان ناسا برای دستیابی به این فناوری در حال طراحی نسل جدیدی از تلسکوپ‌ها است که از آینه‌های کوچک، چندگانه و غیر متصل بهره می‌برند که پس از پرتاب باز شده، ساختاری کاملاً یکپارچه و بزرگ را شکل می‌دهند.
برای مثال می‌توان به تلسکوپ فضایی جیمز وب اشاره کرده که آینه‌ی اصلی آن ۶٫۵ متر قطر داشته و از ۱۸ قطعه ۶ ضلعی تشکیل شده است. این در حالی است که تلسکوپ‌های نسل‌های آینده از آینه‌ای ۱۵ متری متشکل از ۱۰۰ بخش برخوردار هستند.
یکی از چالش‌های طرح بالا، پایدار نگه‌داشتن قطعات آینه‌ها در کنار یکدیگر است؛ زیرا کوچک‌ترین تغییری در هر یک از آینه‌ها، انجام محاسبات سطح عناصری اکسیژن و آب را با اختلال مواجه می‌کند.
پژوهشگران دانشگاه MIT به تازگی طرحی را ارائه داده‌اند که بر اساس آن فضاپیماهای بسیار کوچک و مجهز به لیزر، قادر هر حرکت در اطراف تلسکوپ بوده، به عنوان یک راهنمای ستاره‌ای عمل می‌کنند. تلسکوپ می‌تواند از این تجهیزات به عنوان راهنما استفاده کرده، هم‌زمان با حفظ پایداری، اطلاعات مورد نیاز خود را دریافت کند.
پژوهشگران برای دستیابی به هدف بالا ماهواره‌های کیوب‌ست (CubeSat) را به سیستم‌های لیزری مجهز کردند. پژوهشگران تخمین می‌زنند تلسکوپ‌هایی که با این فناوری تولید شدند پایدار باقی‌مانده، دقتی در حد ۱۰ پیکومتر خواهند داشت. با کمک این فناوری می‌توان سیستم‌های ستاره‌ای را در فاصله‌ای هزاران کیلومتر دورتر از محدودیت فعلی شناسایی کرد.
