کمیته رکن چهارم – پژوهشگران هلندی با ترکیب سامانه‌های لیزری و نانوسیم‌ها، نوع جدیدی از حافظه‌های موقت را به وجود آورند.
گروهی از پژوهشگران هلندی به تازگی اعلام کردند ادغام نانوسیم‌های مغناطیسی با لیزرهای بسیار سریع، نوع جدیدی از حافظه‌ها را به وجود می‌آورد.
نور از مدت‌ها قبل برای جابه‌جایی سریع داده‌ها مورد استفاده قرار می‌گرفت و با توجه به رشد روزافزون ابزارهای اینترنت اشیا، تقاضا برای انتقال حجم عظیمی از داده‌ها رو به افزایش است. اگر بتوان این جابه‌جایی را بدون به کار بردن تجهیزات الکترونیکی اضافی برای تبدیل نور به سیگنال الکتریکی انجام داد، سرعت و کارآمدی قطعات به صورت قابل‌توجهی افزایش پیدا می‌کنند.
مارک لالیو (Mark Lalieu)، دانشجوی دکترای دانشگاه فناوری آیندهوون و نویسنده گزارش منتشر شده گفت:
مسئله این است که شما نمی‌توانید نور را ذخیره کنید. این کار بسیار مشکل است.
لالیو و گروهش ابزاری را طراحی کرده‌اند که عملکردی مشابه با بافر روی تراشه داشته، نوعی حافظه دسترسی تصادفی (رم) برای پالس‌های نوری به حساب می‌آید. البته فناوری مورد استفاده پژوهشگران، در گذشته نیز بارها مورد بهره‌برداری واقع شده است.
برای مثال می‌توان به پالس‌های فمتوثانیه نوری اشاره کرد که از آن برای ضربه زدن به جهت مغناطیسی درون مواد استفاده می‌شوند؛ اما در این حالت به منظور سوییچینگ به چند پالس نوری احتیاج است و این مسئله زمان نوشتن بیت‌ها را طولانی می‌کند. در مقابل روش دیگری به نام حافظه ریسترک (racetrack memory) وجود دارد. در این روش هر بیت از حافظه به واسطه جریان الکترومغناطیسی و با سرعتی بیش از یک کیلومتر در ثانیه در طول سیم جابه‌جا می‌شوند.
لالیو برای دستیابی به هدف خود، ۲ فناوری یاد شده را با یکدیگر ترکیب کرده، برای نانوسیم‌ها از یک فرو مغناطیسی مصنوعی بهره گرفت. این سیم شامل ۲ لایه از جنس‌های کوبالت و گالیوم است که در ۲ جهت مغناطیسی مخالف هم قرار گرفته‌اند. زمانی که سیم در مقابل پالس‌های لیزری قرار می‌گیرد، مواد تشکیل دهنده آن گرم شده و چرخش مغناطیسی آن‌ها امکان تعامل میان آن‌ها را فراهم می‌کند. این پدیده باعث می‌شود بتوان صفر و یک منطق دیجیتالی را ایجاد کرد.
زمانی که یک بیت نوشته می‌شود، جریان الکتریکی در طول سیم حرکت کرده، فضای خالی را برای بیت بعدی به وجود می‌آورد؛ در نتیجه نه سیم و نه لیزر حرکت نمی‌کنند. به کمک این روش می‌توان هر بیت را در واحد پیکوثانیه نوشت که بین یک صد تا یک هزار برابر سریع‌تر از فناوری امروزی است.
پژوهشگران در نمونه‌ی اولیه از سیم‌هایی با ابعاد میکرو استفاده کردند. محققان قصد دارند در آینده ابعاد آن را به نانومتر کاهش دهند تا بتوان آن را روی تراشه‌ها استفاده و با لیزرهای سریع روی آن ترکیب کرد.
به کمک فناوری بالا سرعت انتقال و میزان داده‌های قابل ذخیره‌سازی به شکل قابل‌توجه افزایش پیدا می‌کند. با وجود این پژوهشگران زمانی را برای تجاری‌سازی این فناوری یا امکان آن برای تولید انبوه اعلام نکرده‌اند.
منبع : سایبربان
