کمیته رکن چهارم – حضور در فضای مجازی و آنلاین بودن بدون درک اصول اولیه این که اینترنت چگونه کار می کند مثل این است که بدون اطلاع از قوانین راهنمایی و رانندگی پشت فرمان خودرو قرار بگیرید. ممکن است به مقصد مورد نظر خود برسید اما می توانید به عاملی خطرآفرین برای خود و افراد دیگر مبدل شوید.
به گزارش کمیته رکن چهارم،رای بیشتر مردم جهان استفاده از اینترنت در طول روز به جریانی عادی و بخشی از زندگی آنها مبدل شده است. با این وجود، تعداد افرادی که درک درست و واقعی از مکانیک اینترنت دارند همچنان اندک است. دولت ها و مراکز آموزشی مانند مدارس و دانشگاه ها در تلاش برای ارتقا امنیت سایبری هستند اما پیام آنها همچنان در جلب توجه گسترده موفق نبوده است.
دولت ها یا شرکت ها می توانند تا اندازه ای امنیت آنلاین ما را تامین کنند. اما در نقطه ای مشخص این ما هستیم که نیازمند قبول مسئولیت شخصی و آموزش خود درباره چگونگی حضوری امن و با خیالی آسوده در اینترنت هستیم. بخش قابل توجهی از کمبود آگاهی درباره امنیت سایبری از تغییر نگرش کاربران اینترنت ناشی می شود.
مطالعات مختلف نشان داده اند که کمبودی کلی از درک و شناخت درباره چگونگی تاثیرات واقعی اینترنت بر ما وجود دارد. این مساله از زمان ظهور Web 2.0 که به موجب آن ارسال محتوای تولید شده توسط کاربر در اینترنت آغاز شد و برخی از آنها از ماهیت خصوصی برخوردار بوده اند، وجود دارد.
استفاده از اینترنت به سرعت تکامل یافته است و میزان پذیرش کاربردهای جدید فوق العاده بوده و از آهنگ مقررات یا پژوهش درباره استفاده از اینترنت پیشی گرفته است. هنگامی که خودروها در اوایل قرن بیستم حضور در خیابان ها و جاده ها را آغاز کردند از چنین سرعت تغییری برخوردار نبودند و دولت ها با وضع مقررات و ترویج قوانین جاده ای جدید به سرعت به آن واکنش نشان دادند.
در شرایطی که برخی از ما درباره خطرات اینترنت آگاهی داریم این طرز فکر که “برای من اتفاقی نخواهد افتاد زیرا فعالیتی خطرناک انجام نمی دهم” استدلالی اشتباه و رایج است. مالکان خودرو دارای بیمه هستند زیرا می دانند حتی اگر به دقت و با احتیاط رانندگی کنند همچنان بر محیط اطراف و رانندگان دیگر کنترل کامل نخواهند داشت.
همچنین، با سطح پایینی از سواد دیجیتال از جمله چیزهایی مانند آگاهی از این که یک مرورگر وب چگونه کار می کند، به چه منابعی می توانید اعتماد کنید و اطلاعات آپلود شده در کجا نگهداری می شوند، مواجه هستیم. این سطح پایین از سواد دیجیتال به نگرش برخی از والدین و معلمان که معتقدند نمی توانند همگام با فرزندان خود در دنیای فناوری حرکت کنند، منجر شده است. از این رو، فضای مجازی به عنوان حوزه به اصطلاح “بومی های دیجیتال” دیده می شود. در مقابل، والدین قادر به آموزش فرزندان خود هنگامی که در پشت فرمان خودرو قرار می گیرند، هستند.
هنگامی که امنیت سایبری مطرح می شود، برخی افراد ممکن است از زیر بار قبول مسئولیت شخصی شانه خالی کرده و ترجیح دهند به دولت ها از طریق قوانین و مقررات یا شرکت ها از طریق سیاست های امنیتی آنها برای محافظت از خود اعتماد کنند. و یا ممکن است امیدوار باشند محل کار یا مدرسه آنها از دیوارهای آتش کافی برای محافظت از آنها برخوردار باشند.
این شرایط مشکل آفرین است زیرا این ما هستیم که به عنوان فرد نهایی بر آن چه جستجو می کنیم، دانلود می کنیم، به اشتراک می گذاریم و یا دسترسی داریم کنترل و نظارت کامل داریم. در نهایت، اگر اطلاعات حساس و شخصی را آزادانه در اختیار افرادی قرار دهیم که ممکن است از آنها سو استفاده کنند، دیوارهای آتش نیز بدون استفاده خواهند بود.
همان گونه که راننده باید از ویژگی ها و محدودیت های خودرو خود آگاه باشد، کاربران اینترنت نیز باید از اصول پایه تنظیمات مرورگر و حریم خصوصی هرگونه اپلیکیشن و نرم افزاری که ممکن است استفاده کنند، آگاه باشند. افزون بر این، با توجه به روند رو به رشد استفاده از فضای ابری باید از شرایط استفاده این سرویس ها نیز آگاهی داشته باشید. بیشتر رانندگان به دقت یک مکانیک را برای دریافت خدمات انتخاب می کنند و این مساله درباره استفاده از شرکت های ارائه دهنده خدمات اینترنتی نیز صادق است.
از سوی دیگر، ما باید نسبت به آن چه در فضای مجازی به اشتراک می گذاریم حساس و آگاه باشیم. مهم‌تر از آن افرادی هستند که ما این اطلاعات را با آنها به اشتراک می گذاریم. امروزه، دسترسی به اطلاعات حساسی مانند آدرس منزل یک کاربر از طریق چیزهایی که وی به عنوان مثال در شبکه های اجتماعی به اشتراک می گذارد برای افراد غریبه بسیار آسان است. بخش های متفاوت و جداگانه اطلاعات می توانند حتی از سایت های مختلف گردآوری شوند و با قرار گرفتن در کنار یکدیگر تصویری جامع از شما را ارائه کرده و به هدفی آسان برای مجرمان سایبری مبدل شوید.
در پایان، ما باید از وب سایت های ناآشنا و امکان مواجهه با تروجان ها، بدافزارها و کلاهبرداری های فیشینگ آگاهی و شناخت داشته باشیم. یک جستجوی ساده در گوگل اطلاعات فراوانی را درباره چگونگی به حداقل رساندن این تهدیدها در اختیار کاربر قرار می دهد. همان گونه که ما سوئیچ خودرو خود را در اختیار افراد غریبه قرار نمی دهیم نباید اجازه دسترسی به دستگاه های شخصی مانند لپ تاپ و تلفن هوشمند و یا اطلاعات خصوصی خود را به آنها بدهیم.
قوانین و مقررات دولت ها و اقدام های محافظتی شرکت ها به تنهایی برای حفظ امنیت ما در فضای مجازی کافی نیستند. بر همین اساس، قبول مسئولیت و تعهد به فراگیری مهارت های پایه و مورد نیاز برای استفاده از اینترنت برای حفاظت از خود و افرادی که در اطراف ما هستند در برابر تهدیدهای آنلاین ضروری است.
منبع:رسانه خبری امنیت اطلاعات
